สวัสดีครับ คือเรื่องราวของผม มีอยู่ว่า...ผมกับแฟนคบกันมา 8 ปี แล้วครับ คบกันตั้งแต่สมัยเรียน พอเข้ามหาลัยก็อยู่หอด้วยกันมาตลอด จนผมออกเรียนกลางคัน ก็ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้าน เธอก็มาอยู่กับผมด้วย จนมาปีที่แล้ว เธอเรียนจบและเริ่มทำงาน เธอได้งานต่างจังหวัดครับ เธอก็ย้ายไปอยู่หอพักที่นั้นคนเดียว แต่ก็ไม่ไกลกันมากนะครับประมาณ 90 กิโล เธอก็ไปๆมาๆตลอด เกือบทุกอาทิตย์ก็ว่าได้ บ้างครั้งผมก็ไปหาไปนอนนู้นบ้างในช่วงวันหยุด แต่ส่วนมากเธอจะเป็นฝ่ายกลับมามากกว่า เพราะเธอจะต้องกลับไปบ้านเธอด้วย มานอนบ้านผมบ้างเป็นบางครั้ง
จนมาเดือนก่อนเธอได้ออกจากงาน และกลับมาอยู่ที่บ้านเธอ ดวยที่ยังว่างงานอยู่เพราะจะมาหางานใหม่ที่นี้ แต่ก็ยังไม่มีงานว่าง เธอให้เหตุผลว่าอยู่ที่นู้นไกลบ้านและครอบครัวของเธอก็ขอให้กลับมาอยู่บ้านด้วย และตั้งแต่วันนั้น ความสัมพันธ์ของเราก็เริ่มถอยห่างออกทีละนิด พูดง่ายๆคืออยู่ต่างจังหวัดเราจะวิดีโอคลอคุยกันทุกวัน คุยโทรกันทุกคืน แต่กลับมาอยู่บ้านคือ แรกๆก็คุยกันบ้างหลังเลิกงานและก่อนนอน ส่วนมากจะคุยในแชท ผมโทรไปเธอจะไม่ค่อยจะรับสายเท่าไรถ้าไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆ บางครั้งก็รับคุยคำสองคำ ไม่ถึงนาที เธอก็ต้องรีบวางตลอด ยุ่งบาง ไม่ว่างบ้าง ผมก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไรมาก เพราะมันจะทำดูเหมือนไร้สาระเป็นเด็ก ถ้าคุยกันก็มักจะเป็นคำถามซ้ำๆเดิมๆ ทำไรอยู่ กินข้าวยัง อาบน้ำยัง นอนละนะ แค่4-5 ประโยคแค่นี้ที่เราคุยกัน บ้างวันเธอก็หายไปทั้งวันเลย ทักเฟสมาอีกที่ก็ตอนกลางคืน และบอกว่า จะนอนจะนะ ฝันดี และก็หายไปเลย เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน
ผมเคยบ่นเธอนะว่า ให้เธอสนใจผมบ้าง มีเวลาให้ผมบ้าง มาหาผมที่บ้านบ้าง เธอก็รับฟังนะเหมือนจะเข้าใจ แต่พอตื่นเช้ามาก็แบบเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนผมไม่เคยพูดอะไรออกไป แต่เธอก็มาหาผมบ้างนะ เหมือนมาซื้อของก็มาแวะให้ผมไปส่ง แต่ก็ไม่ได้ค้างคืนนะ ตอนเย็นเธอก็กลับบ้าน สงกานต์เราก็นัดกันไปเที่ยวผมบอกว่าให้เวลาผมหนึ่งวัน เธอก็ตกลงโอเค แต่พอถึงวันนัดเธอก็ทักมาบอก ว่าไม่ว่าง คือผมก็งอลนะและงงมาก คือคนที่จะบอกว่าไม่ว่างน่าจะเป็นผมมากกว่านะ เพราะผมต้องทำงานกว่าจะได้หยุดแต่ละครั้ง แต่เธอว่างงานอยู่บ้านเฉยๆ กลับยุ่งจนไม่มีเวลา หลังจากนั้นผมจึงเริ่มปรับตัวและเปลี่ยนความคิดตัวเอง เพราะผมมองดูแล้วจะให้เธอเปลี่ยนเป็นแบบที่ผมต้องการมันคงจะอยากและเป็นไปไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือผมต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตคนเดียว ออกไปพบปะเพื่อนฝูง หาหนังสืออ่าน เล่นเกมส์ ดูหนัง ผมพยามยามทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ตัวเองเหงาและอยู่ให้ได้โดยที่ไม่เรียกร้องอะไรจากเธอ
จนเรื่องมันมาเกิดขึ้นเหมือนไม่กี่วันมานี้ วันนั้นเรายังเจอกันอยู่ เธอมาหาผมที่บ้าน ไปทานข้าวซื้อของกันตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เธอก็ทำเหมือนจะรีบกลับ ผมก็ยื่อนะ ว่าจะรีบไม่ทำไม นานๆเจอกันที ควรจะมีเวลาอยู่ด้วยกันบ้าง เธอก็อ้างว่าต้องรีบไปจริงๆ วันนั้นผมรู้สึกงอลและเสียใจมาก รู้สึกว่าจะอะไรกันนักกันหนาอะไรจะสำคัญขนาดนั้น ถ้าเจอกันตลอดทุกวันผมจะไม่ว่าเลย นี้นานๆเจอกันที ยังจะมาแปปเดียวและต้องรีบอีกเหรอ เหมือนเราไม่สำคัญ เหมือนอย่างอื่นจะสำคัญหมด ยกเว้นความรู้สึกผม
แต่เรื่องที่ผมรู้สึกไม่สำคัญไปมากกว่านั้น นั้นก็คือ ผมไปพบว่าเธอลบรูปทุกอย่างที่มีผม ออกจาก IG เธอเหลือเพียงรูปเธอและครอบครัว ทั้งๆที่ไม่ได้ทะเลาะกัน ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิม แค่ไม่ได้เจอกันและคุยกันน้อยลงเท่านั้น
** อีกเรื่องนึงคือ แฟนผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเปิดเผย ไม่ชอบอัพเฟส ไม่ใช้ว่าไม่ชอบไม่เคยอัพเลยมากกว่า นอกจากเปลี่ยนรูปประจำตัว นอกนั้นไม่เคยโพสอะไรเลย จะมีอัพรูปใน IG บ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็นานๆที่ แต่เธอก็เข้าใช้งานตลอดนะเล่นทุกอย่างแต่ไม่ชอบอัพ และยิ่งไปกว่านั้น คือเวลาที่ผมโพสหรืออัพอะไรเธอจะไม่เคยถูกใจ ไม่เคยแสดงความคิดเห็น แม้กระทั้งวันเกิดผมเธอก็ไม่เคยมาอวยพรหน้าเฟส เธอบอกว่ามันไร้สาระ แค่รู้ว่าเรารักกันก็พอ และเธอก็จะพยายามเปลี่ยนเรื่องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อผมพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ไม่ก็จะทะเลาะกันไปเลย เราทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก
แต่เวลาที่เธอไปไหนมาไหนกับผมเธอก็ไม่มีทีท่าเขินอายหรือรังเกลียดเลยนะ ก็เดินด้วยกัน จับมือกันบ้างเป็นปกติ เธอเคยให้เหตุผลนะว่า ญาติผู้ใหญ่ในเฟสมีเยอะ ไหนจะคนในครอบครัวเธออีกเธอขี้เกลียดมีปัญหา ส่วนผมก็คิดเพียงว่าแค่ผมยังมีเธออยู่ข้างๆยังคุยกันอยู่ยังรู้ว่าเรารักกันแค่นี้ก็ควจะพอ ผมก็ยอมมาตลอด หรือว่าผมจะยอมมากไป
ซึ่งต่างจากผม ผมจะโพสรูปคู่อยู่ตลอด แต่ไม่เคยแท็กหาเธอนะส่วนเธอก็ไม่กล้าถูกใจเพราะกลัวว่ามันจะไปเด้งบนเฟสเธอว่าเธอได้ถูกใจรูปนี้
แต่ก็มีบ้างครั้งนะที่ผมแอบแกล้งลองใจเธอดู ผมลองโพสประมาณเพ้อถึงสาวคนอื่นอารมณ์ประมาณตกหลุมรัก เธอจะมาแสดงว่าคิดเห็นนะ และถามว่า(( ใคร หมายถึงใคร)) แต่ก็แสดงความคิดเห็นในเฟสนะ ไม่เคยเอามาชวนทะเลาะหรือพูดถึงข้างนอก // แต่กลับกัน ถ้าเป็นรูปเธอ เธอกลับไม่กล้าแม้จะกดถูกใจ
คือผมจะไม่มีตัวตนในโลกของเธอ ไม่มีสิทธิ์ ไม่มีพื้นที่สำหรับผมเลย ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าเพราะอะไร เธอมีเหตุผลอะไร ในเวลาที่ผมเห็นนั้นผมทั้งโกรธทั้งโมโห พยายามหาเหตุผลมากมาย ว่าเพราะอะไร ทำไมเธอถึงลบ กลับใครจะมาเห็น
ผมตัดสินใจ ทักไปถามเธอนะว่า ((ทำแบบนี้ทำไมผมทำอะไรผิด อธิบายมาสิ)) โดยที่ผมก็ไม่ได้พูดนะว่าเรื่องอะไร ผลจะลองเอาใจเธอดูว่าเธอจะรู้ความผิดรึเปล่าหรืออาจจะหลุดปากเรื่องอื่นที่ผมไม่รู้ออกมาด้วย
เธอก็เหมือนจะงงๆกับสิ่งที่ผมถามไปนะ เธอจึงตอบกลับมาเพียง ว่า (( เรื่องอะไร อธิบายอะไร )) ผมตอบเธอกลับไปว่า ((แล้วเธอทำอะไรละ)) หลังจากนั้น คำขอโทษก็มาเลยครับ ((เธอได้แต่พูดว่า ขอโทษนะ ขอโทษ )) ผมก็บอกไปนะว่า ผมไม่อยากได้ทำขอโทษ แต่ผมอยากได้ทำอธิบายว่า ว่าทำไม เธอก็พูด แบบเดิม ว่าขอโทษๆ
และส่งสติ๊กเกอร์การ์ตูนยิ้มมา ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเปลี่ยนเรื่องคุยมาถามว่าผม ทำไรอยู่ กินข้าวกับอะไร คือ??? อ่าว จบแล้วเหรอขอโทษแล้วมันจบแล้วเหรอ คือผมงงมาก และก็ยังไม่จบนะ เพราะพยายามถามต่อ ว่า ((ถ้าไม่อธิบาย หรือพูดอะไรออกมา งั้นก็ไม่ต้องพูดกันอีก พอกันที )) เธอตอบกลับมาเลย ว่า ((อย่าไร้สาระให้มาก ปล่อยว่างบ้างเถอะ บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร จะงี่เง้าอะไรนักหนา นอนได้แล้ว ))
วินาทีนั้น คือผมจุกมาก คำถามมากมายผุดขึ้นมาเต็มหัว คือผมผิดเหรือการที่ผมถามคือการงี่เง้าเหรอ คือผมแค่ต้องการคำอธิบายว่าทำไมถึงลบรูป มันไร้สาระเหรอ ถ้ามันไร้สาระจริง และเธอจะลบออกทำไมละ คือผมไม่เข้าใจ .......
จากนั้น ผมก็เริ่มดราม่าเลยครับ ผมตอบเธอ ว่า ((อ่อเข้าใจละ งั้นก็พอเนาะ จบกันที ขอโทษด้วยนะที่งี่เง้า )) ผมก็บอกไปเลยว่าข้าวของอะไรของผมที่อยู่ที่เธอโน๊ตบุ๊คอะไรต่างๆ เอาไปเลยผมยกให้ไม่ต้องเอามาคืน ส่วนของของเธอที่ยังค้างอยู่บ้านผม ถ้าจะเอาอะไรก็บอกผมจะได้เก็บไว้ให้แล้วให้คนมาเอาผมก็ร่ำลาชุดใหญ่เลย // แต่สิ่งที่ตอบกลับมา คือ สติ๊กเกอร์รูปการ์ตูน งงหนึ่งตัว พร้อมกับคำว่า นอนๆ หลับได้แล้ว ...........
เท่านี้แหละสิ่งที่ผมได้กลับมา ตลกตัวเองชิปหาย สงสารตัวเองมากด้วย ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหล เสียใจ หมดแรง สบสน มีแต่คำถามมากมาย ทำไมเราจะต้องมาเสียใจให้กับคนที่ไม่สนใจไม่แคร์เราด้วย
พอตื่นเช้ามา เธอก็ทักมาตามปกติ ว่า ((ตื่นเช้าจัง มาเข้าห้องน้ำเหรอ ทำไรอยู่ ))
เมื่อผมเห็นข้อความนี้ คือผมบล็อคแชทเธอเลยครับ ผมอึ่งกับเธอจริง จิตใจเธอทำไมมันช่างเย็นชา ไม่รับรู้อะไรขนาดนี้น คือผมเสียใจร้องไห้ทั้งคืน นอนน้ำตาก็ไหล ตื่นมาน้ำตาก็ยังไหลอยู่ แทบจะว่าไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ แต่คำถามที่ผมได้คืน ตื่นเช้าจัง เอิ่มมมม คือเธอไม่ได้รู้สึกกับความทุกข์ที่ผมเจอเลย เธอไม่เคยแคร์เลยด้วยซ้ำว่าผมจะเป็นไงจะเสียใจแค่ไหน
จากนั้น เธอก็ทักมาในไลน์ผมนะ เพราะผมบล็อคแชชทเธอไปล่ะ แต่ยังไม่บล็อคไลน์ 555+ เพราะยังหวังอยู่ลึกๆว่าเธอจะง้อ สิ่งที่เธอทักมาคือ (( ทักแชร์ไม่ได้ คือ??? ทำไรอยู่ )) แค่นี้และครับ แค่นี้จริงๆที่เธอทักมา 3 ประโยคแค่นี้แหละครับ แล้วก็หายไปเลย
อีกวันก็ทักมา ((ตื่นรึยัง ทำไรอยู่ กินข้าวยัง)) แบบนี้แหละครับเป็นเวลา 5 วันแล้ว และผมก็เปิดอ่านทุกวันนะ แต่ไม่เคยตอบ เธอก็ไม่เคยถามอย่างอื่น นอกจากสามประโยคนี้ ไม่เคยโทรมา ไม่สนใจเลยนั้นแหละครับ
คงจะทักเป็นมารยาท มั้ง!!!!
ซึ่งต่างจากผมนะที่ ดราม่า โพสเฟส อัพรูปผมกับเธอลงใน IG พูดในเชิงเศร้าๆ เสียใจ ดราม่าหนักเลยครับ แต่ไม่เคยโพสว่า โสด อะไรแบบนั้นน่ะ /// แต่ก็ไร้วี่แววจากอีกฝั่งอยู่ดี ไม่เคยถามว่าเป็นอะไร หายไปไหน หรือแสดงให้เห็นเลยว่าเธอยังต้องการผมอยู่
นี้แหละครับปัญหาของผมและความสับสนในตอนนี้ คือผมจะต้องทำไง จะเอาอย่างไงต่อไปดี ผมไม่รู้เลยครับว่าเธอต้องการอะไร ถึงทำแบบนี้ หรือเธอจะมีคนอื่น เธอหมดรักผมแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอต้องการจะบอกอะไรผม และถ้าเธอต้องการจะไปจริงๆทำไมไม่บอกกันตรงๆ หรือไม่ก็ชวนทะเลาะหรืออะไรก็ได้ หรือก็ทำไมไม่หายไปเลยในตอนที่ผมบอกลา ทั้งๆผมก็ยอมหมดทุกอย่างแล้ว แม้กระทั้งยอมปล่อยเธอไป แล้วเธอจะทักมาอีกทำไม ???
ไม่งั้น ทำไมไม่เครียให้มันจบๆไปเลย จะคบต่อ จะทำไง ทำไมไม่ทำอะไรสักอย่าง ผมอึดอัด สับสน ไม่รู้จะทำไงจริงๆครับ หาทางออกไม่ได้เลย
แต่ในใจผมตอนนี้ ผมยังคงรักเธออยู่มาก แต่ผมก็ไม่อยากกลับไปอยู่แบบเดิมแล้ว ผมไม่อยากถูกละเลย ไม่อยากหลบๆซ่อนๆ ไม่อยากไร้ค่า ผมอยากมีตัวบ้างอยากมีพื้นที่ให้ผมยืนกล้าคบกับผมทั้งต่อหน้าและลับหลัง หากจะให้เสียเธอไปจริงๆ ผมก็คงจะทำใจรับมันลำบาก 8 ปี ที่คบกันมา มันคงไม่มีความหมายจริงๆ เธอถึงได้ปล่อยให้ผมเสียใจอยู่แบบนี้ มันคงไม่มีความความสำหรับเธอ ผมไม่รู้ว่าผมรักคนเย็นชาแบบเธอมาได้ยังไง ทำไมผมถึงผูกพันธ์กับเธอมากมายขนาดนี้ เราผ่านอะไรด้วยกันมามากจริงๆ หรือว่ามันจะหมดหนทางของเราแล้ว
.........................
สุดท้ายนี้ ผมก็ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของผมนะครับ ถ้าหากท่านใดมีข้อแนะนำหรือวิธีทางออกที่ดี ก็แนะนำผมมาได้นะครับหรือมีเรื่องราวคล้ายๆผมก็มาแชร์ประสบการ์ณกันได้ครับ และต่อไปนี้ผมก็คงต้องสู้และมีชีวิตก้าวเดินต่อไป ขนาดแต่งงาน อยู่ด้วยกันมา20 ปี มีลูกกันมายังเลิกกันได้เลย นับประสาอะไรกับแค่ 8 ปี อย่างผม เฮ้ยยยยย.
ไม่ได้อยากเลิก แต่มองไม่เห็นหนทางจะไปต่อ ทำไงดีครับ ????
จนมาเดือนก่อนเธอได้ออกจากงาน และกลับมาอยู่ที่บ้านเธอ ดวยที่ยังว่างงานอยู่เพราะจะมาหางานใหม่ที่นี้ แต่ก็ยังไม่มีงานว่าง เธอให้เหตุผลว่าอยู่ที่นู้นไกลบ้านและครอบครัวของเธอก็ขอให้กลับมาอยู่บ้านด้วย และตั้งแต่วันนั้น ความสัมพันธ์ของเราก็เริ่มถอยห่างออกทีละนิด พูดง่ายๆคืออยู่ต่างจังหวัดเราจะวิดีโอคลอคุยกันทุกวัน คุยโทรกันทุกคืน แต่กลับมาอยู่บ้านคือ แรกๆก็คุยกันบ้างหลังเลิกงานและก่อนนอน ส่วนมากจะคุยในแชท ผมโทรไปเธอจะไม่ค่อยจะรับสายเท่าไรถ้าไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆ บางครั้งก็รับคุยคำสองคำ ไม่ถึงนาที เธอก็ต้องรีบวางตลอด ยุ่งบาง ไม่ว่างบ้าง ผมก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไรมาก เพราะมันจะทำดูเหมือนไร้สาระเป็นเด็ก ถ้าคุยกันก็มักจะเป็นคำถามซ้ำๆเดิมๆ ทำไรอยู่ กินข้าวยัง อาบน้ำยัง นอนละนะ แค่4-5 ประโยคแค่นี้ที่เราคุยกัน บ้างวันเธอก็หายไปทั้งวันเลย ทักเฟสมาอีกที่ก็ตอนกลางคืน และบอกว่า จะนอนจะนะ ฝันดี และก็หายไปเลย เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน
ผมเคยบ่นเธอนะว่า ให้เธอสนใจผมบ้าง มีเวลาให้ผมบ้าง มาหาผมที่บ้านบ้าง เธอก็รับฟังนะเหมือนจะเข้าใจ แต่พอตื่นเช้ามาก็แบบเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนผมไม่เคยพูดอะไรออกไป แต่เธอก็มาหาผมบ้างนะ เหมือนมาซื้อของก็มาแวะให้ผมไปส่ง แต่ก็ไม่ได้ค้างคืนนะ ตอนเย็นเธอก็กลับบ้าน สงกานต์เราก็นัดกันไปเที่ยวผมบอกว่าให้เวลาผมหนึ่งวัน เธอก็ตกลงโอเค แต่พอถึงวันนัดเธอก็ทักมาบอก ว่าไม่ว่าง คือผมก็งอลนะและงงมาก คือคนที่จะบอกว่าไม่ว่างน่าจะเป็นผมมากกว่านะ เพราะผมต้องทำงานกว่าจะได้หยุดแต่ละครั้ง แต่เธอว่างงานอยู่บ้านเฉยๆ กลับยุ่งจนไม่มีเวลา หลังจากนั้นผมจึงเริ่มปรับตัวและเปลี่ยนความคิดตัวเอง เพราะผมมองดูแล้วจะให้เธอเปลี่ยนเป็นแบบที่ผมต้องการมันคงจะอยากและเป็นไปไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือผมต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตคนเดียว ออกไปพบปะเพื่อนฝูง หาหนังสืออ่าน เล่นเกมส์ ดูหนัง ผมพยามยามทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ตัวเองเหงาและอยู่ให้ได้โดยที่ไม่เรียกร้องอะไรจากเธอ
จนเรื่องมันมาเกิดขึ้นเหมือนไม่กี่วันมานี้ วันนั้นเรายังเจอกันอยู่ เธอมาหาผมที่บ้าน ไปทานข้าวซื้อของกันตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เธอก็ทำเหมือนจะรีบกลับ ผมก็ยื่อนะ ว่าจะรีบไม่ทำไม นานๆเจอกันที ควรจะมีเวลาอยู่ด้วยกันบ้าง เธอก็อ้างว่าต้องรีบไปจริงๆ วันนั้นผมรู้สึกงอลและเสียใจมาก รู้สึกว่าจะอะไรกันนักกันหนาอะไรจะสำคัญขนาดนั้น ถ้าเจอกันตลอดทุกวันผมจะไม่ว่าเลย นี้นานๆเจอกันที ยังจะมาแปปเดียวและต้องรีบอีกเหรอ เหมือนเราไม่สำคัญ เหมือนอย่างอื่นจะสำคัญหมด ยกเว้นความรู้สึกผม
แต่เรื่องที่ผมรู้สึกไม่สำคัญไปมากกว่านั้น นั้นก็คือ ผมไปพบว่าเธอลบรูปทุกอย่างที่มีผม ออกจาก IG เธอเหลือเพียงรูปเธอและครอบครัว ทั้งๆที่ไม่ได้ทะเลาะกัน ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิม แค่ไม่ได้เจอกันและคุยกันน้อยลงเท่านั้น
** อีกเรื่องนึงคือ แฟนผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเปิดเผย ไม่ชอบอัพเฟส ไม่ใช้ว่าไม่ชอบไม่เคยอัพเลยมากกว่า นอกจากเปลี่ยนรูปประจำตัว นอกนั้นไม่เคยโพสอะไรเลย จะมีอัพรูปใน IG บ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็นานๆที่ แต่เธอก็เข้าใช้งานตลอดนะเล่นทุกอย่างแต่ไม่ชอบอัพ และยิ่งไปกว่านั้น คือเวลาที่ผมโพสหรืออัพอะไรเธอจะไม่เคยถูกใจ ไม่เคยแสดงความคิดเห็น แม้กระทั้งวันเกิดผมเธอก็ไม่เคยมาอวยพรหน้าเฟส เธอบอกว่ามันไร้สาระ แค่รู้ว่าเรารักกันก็พอ และเธอก็จะพยายามเปลี่ยนเรื่องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อผมพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ไม่ก็จะทะเลาะกันไปเลย เราทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก
แต่เวลาที่เธอไปไหนมาไหนกับผมเธอก็ไม่มีทีท่าเขินอายหรือรังเกลียดเลยนะ ก็เดินด้วยกัน จับมือกันบ้างเป็นปกติ เธอเคยให้เหตุผลนะว่า ญาติผู้ใหญ่ในเฟสมีเยอะ ไหนจะคนในครอบครัวเธออีกเธอขี้เกลียดมีปัญหา ส่วนผมก็คิดเพียงว่าแค่ผมยังมีเธออยู่ข้างๆยังคุยกันอยู่ยังรู้ว่าเรารักกันแค่นี้ก็ควจะพอ ผมก็ยอมมาตลอด หรือว่าผมจะยอมมากไป
ซึ่งต่างจากผม ผมจะโพสรูปคู่อยู่ตลอด แต่ไม่เคยแท็กหาเธอนะส่วนเธอก็ไม่กล้าถูกใจเพราะกลัวว่ามันจะไปเด้งบนเฟสเธอว่าเธอได้ถูกใจรูปนี้
แต่ก็มีบ้างครั้งนะที่ผมแอบแกล้งลองใจเธอดู ผมลองโพสประมาณเพ้อถึงสาวคนอื่นอารมณ์ประมาณตกหลุมรัก เธอจะมาแสดงว่าคิดเห็นนะ และถามว่า(( ใคร หมายถึงใคร)) แต่ก็แสดงความคิดเห็นในเฟสนะ ไม่เคยเอามาชวนทะเลาะหรือพูดถึงข้างนอก // แต่กลับกัน ถ้าเป็นรูปเธอ เธอกลับไม่กล้าแม้จะกดถูกใจ
คือผมจะไม่มีตัวตนในโลกของเธอ ไม่มีสิทธิ์ ไม่มีพื้นที่สำหรับผมเลย ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าเพราะอะไร เธอมีเหตุผลอะไร ในเวลาที่ผมเห็นนั้นผมทั้งโกรธทั้งโมโห พยายามหาเหตุผลมากมาย ว่าเพราะอะไร ทำไมเธอถึงลบ กลับใครจะมาเห็น
ผมตัดสินใจ ทักไปถามเธอนะว่า ((ทำแบบนี้ทำไมผมทำอะไรผิด อธิบายมาสิ)) โดยที่ผมก็ไม่ได้พูดนะว่าเรื่องอะไร ผลจะลองเอาใจเธอดูว่าเธอจะรู้ความผิดรึเปล่าหรืออาจจะหลุดปากเรื่องอื่นที่ผมไม่รู้ออกมาด้วย
เธอก็เหมือนจะงงๆกับสิ่งที่ผมถามไปนะ เธอจึงตอบกลับมาเพียง ว่า (( เรื่องอะไร อธิบายอะไร )) ผมตอบเธอกลับไปว่า ((แล้วเธอทำอะไรละ)) หลังจากนั้น คำขอโทษก็มาเลยครับ ((เธอได้แต่พูดว่า ขอโทษนะ ขอโทษ )) ผมก็บอกไปนะว่า ผมไม่อยากได้ทำขอโทษ แต่ผมอยากได้ทำอธิบายว่า ว่าทำไม เธอก็พูด แบบเดิม ว่าขอโทษๆ
และส่งสติ๊กเกอร์การ์ตูนยิ้มมา ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเปลี่ยนเรื่องคุยมาถามว่าผม ทำไรอยู่ กินข้าวกับอะไร คือ??? อ่าว จบแล้วเหรอขอโทษแล้วมันจบแล้วเหรอ คือผมงงมาก และก็ยังไม่จบนะ เพราะพยายามถามต่อ ว่า ((ถ้าไม่อธิบาย หรือพูดอะไรออกมา งั้นก็ไม่ต้องพูดกันอีก พอกันที )) เธอตอบกลับมาเลย ว่า ((อย่าไร้สาระให้มาก ปล่อยว่างบ้างเถอะ บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร จะงี่เง้าอะไรนักหนา นอนได้แล้ว ))
วินาทีนั้น คือผมจุกมาก คำถามมากมายผุดขึ้นมาเต็มหัว คือผมผิดเหรือการที่ผมถามคือการงี่เง้าเหรอ คือผมแค่ต้องการคำอธิบายว่าทำไมถึงลบรูป มันไร้สาระเหรอ ถ้ามันไร้สาระจริง และเธอจะลบออกทำไมละ คือผมไม่เข้าใจ .......
จากนั้น ผมก็เริ่มดราม่าเลยครับ ผมตอบเธอ ว่า ((อ่อเข้าใจละ งั้นก็พอเนาะ จบกันที ขอโทษด้วยนะที่งี่เง้า )) ผมก็บอกไปเลยว่าข้าวของอะไรของผมที่อยู่ที่เธอโน๊ตบุ๊คอะไรต่างๆ เอาไปเลยผมยกให้ไม่ต้องเอามาคืน ส่วนของของเธอที่ยังค้างอยู่บ้านผม ถ้าจะเอาอะไรก็บอกผมจะได้เก็บไว้ให้แล้วให้คนมาเอาผมก็ร่ำลาชุดใหญ่เลย // แต่สิ่งที่ตอบกลับมา คือ สติ๊กเกอร์รูปการ์ตูน งงหนึ่งตัว พร้อมกับคำว่า นอนๆ หลับได้แล้ว ...........
เท่านี้แหละสิ่งที่ผมได้กลับมา ตลกตัวเองชิปหาย สงสารตัวเองมากด้วย ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหล เสียใจ หมดแรง สบสน มีแต่คำถามมากมาย ทำไมเราจะต้องมาเสียใจให้กับคนที่ไม่สนใจไม่แคร์เราด้วย
พอตื่นเช้ามา เธอก็ทักมาตามปกติ ว่า ((ตื่นเช้าจัง มาเข้าห้องน้ำเหรอ ทำไรอยู่ ))
เมื่อผมเห็นข้อความนี้ คือผมบล็อคแชทเธอเลยครับ ผมอึ่งกับเธอจริง จิตใจเธอทำไมมันช่างเย็นชา ไม่รับรู้อะไรขนาดนี้น คือผมเสียใจร้องไห้ทั้งคืน นอนน้ำตาก็ไหล ตื่นมาน้ำตาก็ยังไหลอยู่ แทบจะว่าไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ แต่คำถามที่ผมได้คืน ตื่นเช้าจัง เอิ่มมมม คือเธอไม่ได้รู้สึกกับความทุกข์ที่ผมเจอเลย เธอไม่เคยแคร์เลยด้วยซ้ำว่าผมจะเป็นไงจะเสียใจแค่ไหน
จากนั้น เธอก็ทักมาในไลน์ผมนะ เพราะผมบล็อคแชชทเธอไปล่ะ แต่ยังไม่บล็อคไลน์ 555+ เพราะยังหวังอยู่ลึกๆว่าเธอจะง้อ สิ่งที่เธอทักมาคือ (( ทักแชร์ไม่ได้ คือ??? ทำไรอยู่ )) แค่นี้และครับ แค่นี้จริงๆที่เธอทักมา 3 ประโยคแค่นี้แหละครับ แล้วก็หายไปเลย
อีกวันก็ทักมา ((ตื่นรึยัง ทำไรอยู่ กินข้าวยัง)) แบบนี้แหละครับเป็นเวลา 5 วันแล้ว และผมก็เปิดอ่านทุกวันนะ แต่ไม่เคยตอบ เธอก็ไม่เคยถามอย่างอื่น นอกจากสามประโยคนี้ ไม่เคยโทรมา ไม่สนใจเลยนั้นแหละครับ
ซึ่งต่างจากผมนะที่ ดราม่า โพสเฟส อัพรูปผมกับเธอลงใน IG พูดในเชิงเศร้าๆ เสียใจ ดราม่าหนักเลยครับ แต่ไม่เคยโพสว่า โสด อะไรแบบนั้นน่ะ /// แต่ก็ไร้วี่แววจากอีกฝั่งอยู่ดี ไม่เคยถามว่าเป็นอะไร หายไปไหน หรือแสดงให้เห็นเลยว่าเธอยังต้องการผมอยู่
นี้แหละครับปัญหาของผมและความสับสนในตอนนี้ คือผมจะต้องทำไง จะเอาอย่างไงต่อไปดี ผมไม่รู้เลยครับว่าเธอต้องการอะไร ถึงทำแบบนี้ หรือเธอจะมีคนอื่น เธอหมดรักผมแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอต้องการจะบอกอะไรผม และถ้าเธอต้องการจะไปจริงๆทำไมไม่บอกกันตรงๆ หรือไม่ก็ชวนทะเลาะหรืออะไรก็ได้ หรือก็ทำไมไม่หายไปเลยในตอนที่ผมบอกลา ทั้งๆผมก็ยอมหมดทุกอย่างแล้ว แม้กระทั้งยอมปล่อยเธอไป แล้วเธอจะทักมาอีกทำไม ???
ไม่งั้น ทำไมไม่เครียให้มันจบๆไปเลย จะคบต่อ จะทำไง ทำไมไม่ทำอะไรสักอย่าง ผมอึดอัด สับสน ไม่รู้จะทำไงจริงๆครับ หาทางออกไม่ได้เลย
แต่ในใจผมตอนนี้ ผมยังคงรักเธออยู่มาก แต่ผมก็ไม่อยากกลับไปอยู่แบบเดิมแล้ว ผมไม่อยากถูกละเลย ไม่อยากหลบๆซ่อนๆ ไม่อยากไร้ค่า ผมอยากมีตัวบ้างอยากมีพื้นที่ให้ผมยืนกล้าคบกับผมทั้งต่อหน้าและลับหลัง หากจะให้เสียเธอไปจริงๆ ผมก็คงจะทำใจรับมันลำบาก 8 ปี ที่คบกันมา มันคงไม่มีความหมายจริงๆ เธอถึงได้ปล่อยให้ผมเสียใจอยู่แบบนี้ มันคงไม่มีความความสำหรับเธอ ผมไม่รู้ว่าผมรักคนเย็นชาแบบเธอมาได้ยังไง ทำไมผมถึงผูกพันธ์กับเธอมากมายขนาดนี้ เราผ่านอะไรด้วยกันมามากจริงๆ หรือว่ามันจะหมดหนทางของเราแล้ว
.........................
สุดท้ายนี้ ผมก็ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของผมนะครับ ถ้าหากท่านใดมีข้อแนะนำหรือวิธีทางออกที่ดี ก็แนะนำผมมาได้นะครับหรือมีเรื่องราวคล้ายๆผมก็มาแชร์ประสบการ์ณกันได้ครับ และต่อไปนี้ผมก็คงต้องสู้และมีชีวิตก้าวเดินต่อไป ขนาดแต่งงาน อยู่ด้วยกันมา20 ปี มีลูกกันมายังเลิกกันได้เลย นับประสาอะไรกับแค่ 8 ปี อย่างผม เฮ้ยยยยย.